Lisette Thooft is gespecialiseerd in rebalancing, een diepgaande vorm van lichaamswerk die erop is gericht de balans te herstellen tussen lichaam en geest. Met regelmaat vertelt ze hier over haar ontmoetingen. Dit keer een vrouw met rugpijn.
Ze heeft nergens last van, zegt ze bij het binnenkomen. Nou ja, haar onderrug doet pijn. Maar daar is ze aan gewend. Ze heeft gewoon zin in een lekkere massage. Een rijpe vrouw, zoals dat heet, met een vriendelijk gezicht, chic gekleed, vrolijk. Ik ontmoet een rug die van boven tot onder gespannen staat: vast, massief, bijna onbeweeglijk. Als ik een schouder wil optillen, is ze me al vóór en tilt ze zelf de schouder op. Loslaten kan ze niet.
Eindeloze kritiek
Met mijn warme handen op haar lijf vertelt ze meer over zichzelf. Ze heeft chronisch last van slapeloosheid, probeert van de slaappillen af te komen, maar dat lukt slecht. Als ik haar onderrug aanraak, zegt ze ineens: ‘Ik denk dat ik mijn moeder op mijn rug heb.’ Veel wil ze er niet over kwijt. Alleen dat haar moeder eindeloos kritiek heeft, veel eist en weinig geeft. Nooit is er warmte, hartelijkheid, waardering. Ach, ze is eraan gewend. Ze beperkt het contact tot eens in de week. Maar ja, ze raakt er wel gespannen van, dat klopt.
Kort en klein
Terwijl ik traag en diep masseer, komen er beelden in me op van iemand die de boel kort en klein slaat. ‘Zou het kunnen dat je ook boos bent op je moeder?, vraag ik voorzichtig. Ze lacht het weg. ‘Ja natuurlijk. Maar ha, daar kan ik niks mee.’
Rugklachten psychisch
In zijn boek Healing Backpain stelt de Amerikaanse arts dr. Sarno dat het gros van de rugklachten een psychische oorzaak heeft. Die klachten dienen als afleidingsmanoeuvre, zegt hij, voor ongewenste emoties, vooral boosheid. Als je boos bent op je moeder en je “kunt er niks mee”, helpt je onbewuste je door te weinig zuurstof naar je rugspieren te sturen zodat je een duidelijk, lichamelijk probleem hebt: rugpijn. Dan heb je iets anders om aan te denken dan het probleem dat je als onoplosbaar ziet.
Rugpijn nog nodig
Mijn cliënt geniet van de massage. Na afloop zegt ze dat ze in tijden niet zo’n ontspannen gevoel heeft gehad in haar rug. Maar als ze opstaat van de tafel, verstart ze ineens. ‘Het schiet er weer in!’, roept ze. ‘Alles zit weer vast.’ Ze strompelt naar de stoel waar haar kleren liggen. Zwakjes grap ik: ‘Ga maar weer liggen… .’ Dat kan natuurlijk niet, de tijd is om. Kan het zijn dat ze haar rugpijn gewoon nog nodig heeft?
Eigen last dragen
Zo’n moeder die zwaar op een volwassen dochter drukt, doet me denken aan een oud sprookje waarin een heks verklaart: ‘Ieder moet zijn eigen pakje dragen.’ En ze draagt haar eigen bundels gras en fruit. Op een dag heeft een jongeman medelijden en hij neemt haar last over. Maar dan gaat het mis: de last wordt zwaarder en zwaarder, onmogelijk zwaar. Hij strompelt voort. Het oude mens springt er zelf ook nog op en ze weegt tonnen. Hij bezwijkt er bijna onder. Je eigen last kun je altijd dragen, zegt het sprookje in symbolische taal. Maar het gewicht van een ander erbij nemen, daar ga je aan onderdoor als je niet oppast.
Moeder eraf
Een dag later mail ik mijn cliënt: ‘Hoe is het met je rug?’. ‘Slecht’, mailt ze terug. ‘Waarschijnlijk moet ik mijn moeder er vanaf gooien.’ Voor haar rug zou dat wel gezonder zijn, lijkt me.
[services_wrap][services columns=”” align=”” image=”” title=”” ]Lisette Thooft
Lisette Thooft is naast rebalancer schrijfster, spreekster, lijf- en schrijfcoach. Ze schreef tot nu toe achttien non-fictieboeken, onder meer over spiritualiteit en emancipatie. In maart 2018 verscheen ‘In 9 stappen naar innerlijke bloei, met het Negen Stappen Plan’.
Meer informatie: lisettethooft.nl
[/services][/services_wrap]Lees ook: Lisette Thooft bedenkt iets nieuws: Speed-shoppen!
Lees ook: Reader Joke Metselaar over de relatie met je innerlijke man en vrouw
Lees ook: Waarom we zo vaak kampen met schuldgevoel (en hoe we daarmee kunnen stoppen)
