‘Dáág, beschermengel, bedankt voor je steun in moeilijke tijden. Ik heb je niet meer nodig en laat je los.’ Zo start Marloes (43) de afscheidsbrief aan haar antidepressiva. ‘Ik schreef deze brief, omdat ik dit afscheid fijn en tegelijkertijd doodeng vond.’
Ik ben antidepressiva gaan slikken in een periode dat ik vastliep. Te lang had ik mijn eigen grenzen genegeerd, met name in mijn werk. Ik kreeg fysieke klachten, waardoor ik tijdelijk uitviel.
Donker en leeg
Herstellen moest ik, pas op de plaats maken en geduld hebben. Terwijl ik juist zo graag positief verder wilde, vóóruit. Ook mistte ik de structuur die werk geeft, de mentale ‘prikkel’ en de gezelligheid van collega’s. Daarna werd het donker en leeg om me heen. Ondanks mijn sterke wil en grote inzet, lukte het mij niet om dat gevoel te doorbreken.
Antidepressiva slikken, ík?
Heel moeilijk vond ik het om ja te zeggen tegen antidepressiva. Geweldig dat het medicijn bestaat en dat het anderen zo goed kan helpen vond ik. Maar míj? Ik schaamde me dat ik deze steun in de rug schijnbaar nodig had en niet sterk genoeg was om op eigen kracht beter te worden. Ook vond ik het een eng idee, dat ik zelf niet meer 100 procent de controle had.
“Ik kwam weer dichter bij mijn gevoel en intuïtie”
Gek of ziek?
De psychiater was een leuke, vlotte man die mij nuchter en met humor de situatie voorspiegelde. Hij gaf mij het inzicht dat ik niet gek of ziek was, maar dat ik mezelf te vaardig had gemaakt in piekeren, wat mij verder niets bracht. Wat nou als ik die tijd en energie overhield voor andere dingen, zei hij. Het idee van al die extra ruimte in mijn hoofd en agenda, gaf me direct een hoera-gevoel. Ik wilde het dus proberen, nog zonder te weten wat er voor het piekeren in de plaats kwam.
Juiste dosering antidepressiva
Het opbouwen naar de juiste dosering viel me niet mee. Ik verwachtte geen wonderen, maar op z’n minst toch wel een lichtpuntje. Die kwam na vier weken flink doorbijten, nadat ik was begonnen. Vanaf dat moment kon ik langzaam mijn spanning loslaten en vertrouwen op het proces waarin ik al onderweg was.
Gouden combinatie
De pillen hebben mij geholpen om dat hardnekkige piekeren, waarvoor ik zomaar een Koninklijke onderscheiding had kunnen krijgen, stukje bij beetje te verminderen. Zij zorgden allereerst voor wat verlichting in mijn zwarte gat en gevoelens. Dit gaf mij weer lucht en moed om verder te komen in mijn proces om dichter bij mijn gevoel en intuïtie te komen. Van waaruit ik nu veel meer leef, durf en doe. De medicatie én de gesprekken met mijn psychologe bleken voor mij een gouden combinatie te zijn.
Slikken om het slikken
Na drie jaar vroeg ik me af of ik de antidepressiva blijvend nodig had. Ik wilde ze niet blijven slikken om het slikken. In twee jaar tijd heb ik ze in de kleinst mogelijke stapjes afgebouwd. De bijwerkingen in de opbouwfase was ik nog niet vergeten. Elk stapje vond ik heel spannend. En dacht toch snel ‘oh jee, ik voel me wiebeliger, mijn gedachten nemen weer toe, enzovoort’. Wat is van wat? Dat ongrijpbare vond ik heel lastig. Met de pillen had ik ook gewoon nog last van dipjes. Net zoals we die allemaal hebben.
Eeuwig dankbaar
Ik ben geen betere of andere versie van mezelf geworden. Maar de versie, zoals die er al was. Die van binnenuit verder is gaan bloeien. Brrr, toch een kleine huivering hoor. Want man, wat was dat soms spannend en voelde ik me op momenten teer en kwetsbaar. Die kwetsbaarheid voel ik nog steeds. Nu wel met meer fundament in mezelf eronder. Het is een mooi en groot groeiproces geweest, waarmee ik nu verder ga zónder extra steun van antidepressiva.
[services_wrap][services columns=”” align=”” image=”” title=”” ]Reageren?
Wil je naar aanleiding van dit verhaal reageren? Mail dan naar: [email protected]
Naar aanleiding van de reacties schrijven we mogelijk een artikel over dit onderwerp. Reacties worden in vertrouwen behandeld en anoniem in een artikel verwerkt.
We zien je reactie graag tegemoet! [/services][/services_wrap] [services_wrap][services columns=”” align=”” image=”” title=”” ]
Wil jij jouw verhaal delen?
In de rubriek ‘Mijn verhaal’ delen we onze ervaringen, belevenissen en observaties van het ouder worden als vrouw. Het kan overal over gaan: relaties, vriendschappen, seks, eenzaamheid, ouder worden, noem maar op. Het kunnen gevoelige en verdrietige verhalen zijn maar ook grappige en hilarische verhalen. Zolang het maar inspirerend, interessant of ondersteunend is voor anderen.
Stuur jouw verhaal naar: [email protected][/services][/services_wrap]
Lees ook: Mijn verhaal: ‘Ik ben bang om alleen te blijven’
Lees ook: Waarom we zo veel kampen met schuldgevoel (en hoe we daarmee kunnen stoppen)
Lees ook: Waarom lijken overgangsklachten zoveel op een burn-out of depressie?