Leontine (52) is ontevreden over wat er op haar werk gebeurt. Ze trekt een grens, tot hier en niet verder, zegt haar baan op en aanvaardt de consequenties. Makkelijk is het niet, wel louterend. Vol goede moed gaat ze weer solliciteren.
Op een prachtige, zomerse middag in juli van dit jaar ruimde ik voor de laatste keer mijn grote bureau op. Ons kantoor lag in een groot industrieel complex, behorend bij een theater, restaurant en congrescentrum. Meer dan tien jaar werkte ik bij deze geweldige culturele instantie. En terwijl de zon door de hoge ramen op mijn gezicht prikte, kon ik mijn tranen niet meer inslikken. Een afscheidsbrief voor collega’s werd geschreven, sleutels werden ingeleverd, er werd gezoend én afscheid genomen.
Reorganisatie
Voor velen viel mijn vertrek als een onprettige verrassing, maar ik had voor mijzelf besloten ‘nu en niet verder’. Het bedrijf wilde onze afdeling reorganiseren. De functie die ik tien jaar lang uitoefende moest verdwijnen. ‘Weg ermee, we gaan het heel anders aanpakken’.
Narrig
Deze verhalen hoorde ik nu al maanden en mijn onzekerheid over het wel of niet doorgaan van mijn baan vrat aan me. Ik was narrig, verdrietig maar vooral onzeker. Wat ga ik straks doen als bijna 52-jarige? Er kwam een regeling en ik stemde ermee in. Een handtekening op het papier en daar ging liep ik met tien jaar werkervaring de deur uit om er nooit meer terug te keren.
“Elke werkgever mag in zijn handen knijpen als ik er kom werken”
Rouwproces
Het duurde maar liefst drie maanden voordat ik begreep dat ik echt de juiste stap had genomen. Inmiddels had een 22-jarige dame mijn werk overgenomen, dat stak. Ik onderging een soort van rouwproces met een heel scala aan bijbehorende emoties. Jaloezie, verdriet, gemis om collega’s. Ik voelde me rusteloos, nutteloos en ja het was een feit: werkeloos. Hoe nu verder?
Reis naar binnen
Het antwoord bleek simpel. Eerst eens flink uitrusten na een half jaar vol intensieve gesprekken en verwikkelingen. Opruimen, dat hielp mij enorm. Bakken vol oude zooi weggooien. Puinruimen. Toen dat klaar was begon ik de reis naar binnen.
Yogadocent
Wat wilde ik nu echt? 52 jaar is nog echt best jong. Ik moet nog vijftien jaar minstens werken. Brood op de plank brengen. Hoe dan? Ik besloot mijn oude beroep van yogadocent weer op te pakken en middels mijn werkervaring kon ik mijzelf goed op de kaart plaatsen en promoten. Yoga was jarenlang mijn passie maar door de drukke baan en werkdruk bleef mijn yogamat in de kast liggen.
Cursus zelfontwikkeling
Toch vond ik het lastig om mijn oude collega’s in de stad tegen te komen. Ze vonden het moeilijk om met mij in gesprek te gaan, merkte ik, want ‘nee, ik had nog nieuw werk gevonden’. Een cursus ten behoeve van zelfontwikkeling volgde. Ik had echter behoefte aan een soort van erkenning (hebben we dat niet allemaal?) dus sloot ik me aan bij een organisatie waar ze een vrijwilliger zochten. Ik vond het heerlijk weer ‘mee te tellen’, dan wel onbetaald, maar toch. Het is enorm belangrijk om je agenda toch in te blijven vullen, maar dit keer met leuke dingen. Dingen waar ik blij van werd, energie van kreeg, waar de creativiteit van ging borrelen.
Vertrouwen in mijzelf
Ik ben nu vier maanden verder. Druk aan het solliciteren, daar horen ook afwijzingen bij. Morgen ga ik weer in gesprek. Ik heb er een heel goed gevoel bij. Wellicht gaat dit ‘m worden! En zo niet, ik neig echt te geloven dat er echt wat anders op mijn pad gaat komen. Het vertrouwen in mijzelf is in een stijgende lijn. Potverdorie, ik doe er wel toe. Ik heb een enorme werkervaring en elke potentiële werkgever mag in zijn handen knijpen als ik er kom werken!
Nieuwe toekomst
Het leven is vol uitdagingen, iedere dag weer. We maken fouten, we leren er van, we vallen en we staan weer op. Ik kijk uit naar mijn nieuwe toekomst.
[services_wrap][services columns=”” align=”” image=”” title=”” ]Reageren?
Wil je naar aanleiding van dit verhaal reageren? Mail dan naar: [email protected]
Naar aanleiding van de reacties schrijven we mogelijk een artikel over dit onderwerp. Reacties worden in vertrouwen behandeld en anoniem in een artikel verwerkt.
We zien je reactie graag tegemoet! [/services][/services_wrap] [services_wrap][services columns=”” align=”” image=”” title=”” ]
Wil jij jouw verhaal delen?
In de rubriek ‘Mijn verhaal’ delen we onze ervaringen, belevenissen en observaties van het ouder worden als vrouw. Het kan overal over gaan: relaties, vriendschappen, seks, eenzaamheid, ouder worden, noem maar op. Het kunnen gevoelige en verdrietige verhalen zijn maar ook grappige en hilarische verhalen. Zolang het maar inspirerend, interessant of ondersteunend is voor anderen.
Stuur jouw verhaal naar: [email protected][/services][/services_wrap]
Lees ook: Mijn verhaal: ‘Afscheid van mijn antidepressiva’
Lees ook: Mijn verhaal: ‘Ik ben bang om alleen te blijven’
Lees ook: De grootste blokkades van de 40+ vrouw op de arbeidsmarkt (1)
Lees ook: Waarom we zo veel kampen met schuldgevoel (en hoe we daarmee kunnen stoppen)