Deel jouw observaties en belevenissen anoniem met andere bezoeksters van ons platform in onze nieuwe rubriek ‘Mijn verhaal’. Voor herkenning, een steun in de rug en af en toe een gulle lach. Vandaag het verhaal van Paulien (47) over alleen blijven.
Ik zal me eerst eens voorstellen. Mijn naam is Paulien en ik ben bijna 48 jaar. Ik werk parttime en ben moeder van twee prachtige dochters, Christine van 23 jaar en Jade van 21 jaar. Vorig jaar ben ik zelfs oma geworden van mijn eerste kleinzoon. Ik ben dus jong oma geworden. Het is prachtig en had het voor geen goud willen missen.
Heel toevallig heb ik onlangs jullie vlog ‘Een relatie of niet?’ gezien op YouTube over alleen zijn. Ik herkende mijzelf in een voorbeeld en gek genoeg moest ik een traantje laten. Het drong tot me door dat ik `gehoord` word en die gedachte vind ik zo fijn. Ik heb hem twee keer gezien en had bij bepaalde andere punten ook herkenning.
Zoals dat ik vroeger inderdaad een beeld heb meegekregen van mijn ouders dat je later trouwt en kinderen krijgt: huisje, boompje, beestje. Eigenlijk wilde ik dit zelf niet. Ik wilde naar de toneelschool om later te spelen in het theater. Omdat mijn ouders dit niet verstandig vonden deed ik wat zij van mij verwachtten. Naar een andere school en leren voor mijn toekomst, trouwen enzovoort…. Als ik destijds beter naar mijzelf had geluisterd, was mijn leven heel anders gelopen.
“Is er nu niemand in de wereld die mij ziet staan?”
Sinds 2003 ben ik gescheiden van mijn ex-man. Met hem ben ik veertien jaar samen geweest. Maar omdat ik steeds meer en meer met mijzelf in de `knoop` zat heb ik uiteindelijk de scheiding doorgezet. De reden hiervan was dat ik niet meer gelukkig was in de huidige situatie, omdat ik diep in mijn hart graag samen wil leven met een lieve vriendin.
Sinds mijn scheiding heb ik één korte relatie gehad van een jaar met die vriendin. Tussen ons werkte het niet omdat het leeftijdsverschil te groot was. Bovendien hadden wij beiden andere verwachtingen van onze relatie. Na deze relatie ben ik niet meer iemand op mijn pad tegen gekomen en ben dus nu alweer vijftien jaar alleen.
Het alleen zijn went wel, maar het gemis naar een maatje wordt steeds groter. Het gemis dat wanneer ik thuis kom, ik mijn verhaal kwijt kan. Bijvoorbeeld over wat er op het werk is gebeurd. Maar ook het samen dingen ondernemen, een terrasje pakken, ergens een hapje eten, samen wandelen, op vakantie gaan, intimiteit en ga zo maar door. Mijn vriendinnen, die ik alle drie vanaf mijn twaalfde ken, hebben allemaal wel een partner.
Waar ik last van heb is dat ik ouder word en dus nu ook in mijn menopauze zit. De kwaaltjes die jullie beschrijven in jullie boeken komen aardig overeen. Zo heb ik last van hartkloppingen, nachtelijk zweten, verschrikkelijke haaruitval en opvliegers. Ik heb jullie boeken pas gekocht en in één weekend uitgelezen, zo herkenbaar vond ik het.
Ik ben bang om alleen te blijven….zo die is eruit! En echt bang….bang dat ik niet genoeg ben en dat ik dingen in mijn hoofd haal. Ben ik niet leuk genoeg of knap genoeg? Ik kan daar verdrietig om worden. Mensen die mij kennen zeggen: ´maar je bent zo leuk en lief´ en ´je komt heus wel iemand tegen´. Tja, daar geloof ik langzamerhand niet meer in. En nu ook nog de overgang waar ik in zit….ik word er niet vrolijk van. Misschien ben ik ook wel bang dat ik na de overgang helemaal geen kans meer maak om iemand tegen te komen.
Het is wel zo dat ik me in fases alleen voel, eenzaam ben ik niet. Want ik onderneem met regelmaat vakanties, avondje theater, paar dagen weg. Binnenkort ga ik naar Hans Klok, daarna drie dagen naar Amsterdam, volgend jaar Londen, kastelenroute in Frankrijk…..dus ik doe leuke dingen samen met een vriendin of met mijn moeder.
Bovendien heeft het alleen zijn ook z´n voordelen. Ik hoef geen verantwoording af te leggen, ik ben mijn eigen baas. Ik bepaal alles zelf, tot boodschappen halen toe. Elke dag bepaal ik zelf wat ik eet en hoe laat ik naar bed ga en ga zo maar door. Mijn leven is natuurlijk ook zo `ingericht`. Vijftien jaar alleen zijn went grotendeels, maar het `verlangen` naar een partner wordt groter naarmate de tijd verstrijkt.
Ik zie zelf deze vijftien jaar in fases: het scheiden van mijn partner en het wereldje kapot maken van mijn twee dochters bracht de eerste paar jaar veel verdriet met zich mee. Wat heb ik me ook vreselijk schuldig gevoeld tegenover mijn dochters….maar ik kon niet meer aan het `verwachte plaatje` voldoen. De tijd dat ik me schaamde voor mijn gevoelens, begrip maar ook onbegrip van mensen, vrienden verliezen omdat ze partij kiezen voor de ander. Voor mijn gevoel had ik gefaald en dat maakte mij heel triestig.
Daarna kwam er een fase dat ik de dingen een plekje heb kunnen geven. De kinderen werden groter en alles werd wat makkelijker. Ik kreeg meer tijd voor mijzelf omdat de kinderen zichzelf steeds beter konden redden met alles. En dat vond ik heerlijk.
Het `schoon schip` maken heb ik vier jaar geleden gedaan. Ik heb toen echt voor mezelf gekozen en ben toen verhuisd naar een andere stad. Omdat ik zo vaak voor mijn werk daarheen moest, was dit voor mij de beste oplossing. Maar niet iedereen in mijn omgeving vond dit leuk….vooral mijn moeder. Het eerste dat ze zei was: ik word ook ouder! Maar ik heb toch doorgezet, ben verhuisd en heb geluisterd naar mijzelf.
De fase waar ik nu in zit is dat ik alles voor elkaar heb. Ik heb een leuke flat, eigen auto, woon vlakbij mijn werk, heb een diploma gehaald begin dit jaar. Je zou dan kunnen zeggen: kijk eens naar wat je wel hebt, maar zo werkt het niet helemaal vind ik. Want ik weet wat het hebben van een relatie is: je gehoord voelen, jezelf bij de ander kunnen zijn, de liefde tussen beiden, intimiteit, gewoon een knuffel of vastgehouden worden, wetende dat de ander van je houdt en gek op je is…..
Dan denk ik bij mezelf: is er nu niemand op deze wereld die op die manier mij ziet staan en van mij kan houden als persoon? Dat maakt mij verdrietig, dan voel ik me alleen….
Ik heb jullie gemaild omdat ik jullie twee fantastische lieve vrouwen vind en omdat ik denk dat jullie misschien iets van mij hieruit herkennen.
Ik wilde gewoon mijn verhaal even kwijt…..
Liefs, Paulien
[services_wrap][services columns=”” align=”” image=”” title=”” ]Wil jij jouw verhaal delen?
In de rubriek ‘Mijn verhaal’ delen we onze ervaringen, belevenissen en observaties van het ouder worden als vrouw. Het kan overal over gaan: relaties, vriendschappen, seks, eenzaamheid, ouder worden, noem maar op. Het kunnen gevoelige en verdrietige verhalen zijn maar ook grappige en hilarische verhalen. Zolang het maar inspirerend, interessant of ondersteunend is voor anderen.
Surprise us en stuur jouw verhaal naar: [email protected][/services][/services_wrap]
Bekijk ook: I’M Vlog: Een relatie of niet?
Lees ook: Hoe kom je als 40+ vrouw aan een nieuwe relatie?
Lees ook: Waarom kampen we zo vaak met schuldgevoel (en hoe we daarmee kunnen stoppen)
Lees ook: Reader Joke Metselaar over de relatie met je innerlijke man en vrouw